Ερώτηση από Φανή (6.4.2019)
“ Ήμασταν μια δεμένη οικογένεια με πολύ αγάπη και με έναν μπαμπά που όταν γύριζε σπίτι γινόταν χαμός από αγάπη και πλάκα με όλους μας. Ο Άγγελος είναι 5 χρονών και τα συμπλήρωσε μια εβδομάδα μετά το συμβάν. Το πάρτυ του έγινε κανονικά χωρίς να του στερήσουμε κάτι από τις συγκεκριμένες συνήθειες μας. Από την τρίτη μέρα έφερα παιδοψυχολόγο. Ο Άγγελος ήταν πιο μπροστά όμως και δεν χρειάστηκε να του πούμε κάτι. Μας είπε από μόνος του πώς ξέρει ότι ο μπαμπάς πέθανε και είναι στον ουρανό. Εγώ προσπαθώ με επισκέψεις σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο. Η κατάσταση μου είναι οδυνηρή και κυλιέμαι στα πατώματα και τρελαίνομαι στο κλάμα. Όταν μετά τις 4 έρχεται από το σχολείο προσπαθώ να κρατιέμαι. Εμπιστεύεται περισσότερο την δασκάλα για τις εξομολογήσεις του από την οποία μαθαίνουμε τι σκέφτεται. Την παιδοψυχολόγο αν και προσπαθεί πολύ δεν την θέλει γιατί λέει δεν την ξέρει. Στο σπίτι μας έρχεται πολύς κόσμος για να με στηρίξει καθημερινά. Αυτό μας κάνει καλό. Ο σύζυγος ήταν άνθρωπος της παρέας και δοτικός όπως και εγώ. Ήμασταν πάντα με φίλους, με παιδάκια, με παιχνίδια, και με ένα πολύ καλό και χωρίς καβγάδες περιβάλλον. Η γιαγιά μας , η μαμά μου δηλαδή, ήταν κάπως ξυνή πάντα με τον σύζυγο μου επειδή ήταν ο δεύτερος άντρας μου. Από τον πρώτο έχω και ένα γιο 22 χρονών που ήταν σαν να ήταν μπαμπάς του και είχαν άριστες σχέσεις. Το πρόβλημα είναι η γιαγιά που ενώ θέλει να μας συμπαρασταθεί μαλώνει και με τον μικρό και με τον μεγάλο και με μένα. Ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει είναι εγωιστικός και απαράδεκτος. Δεν την θέλουν τα παιδιά και της επιτίθενται μόνιμα. Δεν θέλουν να τα φιλάει ούτε να τα αγκαλιάζει. Εγώ νιώθω ότι την ενδιαφέρει περισσότερο ο εαυτός της. Να βάλει τις κρέμες της, να κάνει τα μαλλιά της, ενώ εγώ κυλιέμαι . Εδώ και τρεις ημέρες παίρνω ζαναξ ενώ δεν έπαιρνα. Βρίσκομαι σε απόγνωση. Ειμαι 49 ετών και ο σύζυγος ήταν 46. Ζητώ την άποψη σας. Μήπως η παρουσία της μου δημιουργεί πισωγύρισμα;”
Εργαλεία 
