Όροι χρήσης:
Ο χρήστης πρέπει να γνωρίζει ότι η ερώτηση που υποβάλλει, μαζί με την απάντηση του ειδικού θα αναρτηθούν στην ενότητα
«Ο Ψυχολόγος απαντάει» και θα είναι διαθέσιμη στους υπόλοιπους χρήστες του διαδικτύου. Δεν θα λάβει προσωπικό μήνυμα με την απάντηση του ειδικού.
Για το λόγο αυτό και για να βοηθήσουμε στη διαφύλαξη των προσωπικών του δεδομένων προτρέπουμε να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο κατά την υποβολή της ερώτησης.
Μέσα στις επόμενες δέκα (10) περίπου ημέρες, θα αναρτηθεί η ερώτηση μαζί με την απάντηση του ειδικού.
Το www.babyzone.gr περιλαμβάνει περιεχόμενο ενημερωτικού και συμβουλευτικού χαρακτήρα. Στην ενότητα «Ο Ψυχολόγος απαντάει» οι χρήστες της ιστοσελίδας, και όχι το www.babyzone.gr,
παρέχουν το περιεχόμενο των ερωτήσεων. Οι απαντήσεις παρέχονται από την Ψυχολόγο Γεωργιάδου Χρυσάνθη και πρόκειται να χρησιμοποιηθούν από τους χρήστες για ενημερωτικό σκοπό αποκλειστικά,
ενώ σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστούν την κατ’ ιδίαν εξέταση.
Τέλος, το www.babyzone.gr λειτουργεί ως μεσάζοντας της πληροφορίας μεταξύ του ειδικού και του χρήστη και δεν φέρει ευθύνη σε περίπτωση που η απάντηση από τον ειδικό δοθεί πέραν του
προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος των δέκα (10) ημερολογιακών ημερών ή δεν τυγχάνει της σύμφωνης γνώμης του χρήστη ή λόγοι ανωτέρας βίας καταστήσουν μη ικανή την αποστολή απάντησης.
“Έχω ένα αγοράκι 4 χρόνων Μέχρι τα 2 έτη έτρωγε τα πάντα ( αλεσμένα) και μόλις είχε αρχίσει να μασουλάει μπισκότα. Μετά από κάποιες ιώσεις με πονόλαιμο περιόρισε το φαγητό κ αυξήθηκε η πρόσληψη γάλακτος . Από εκεί κ πέρα πίνει μονό γάλα κ πορτοκαλάδα και αρνείται πεισματικά να δοκιμάσει οτιδήποτε. Η ανάπτυξη του είναι σε όλα φυσιολογική. Ο παιδίατρος λέει ότι είναι χειριστικός κ να τον αφήσω νηστικό. Ποια η άποψη σας;”
“Καλησπέρα, διανύω τον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και κάθε άλλο παρά ευτυχισμένη θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω. Παντρεύτηκα πριν 4 μήνες οπότε και μόλις διαπιστώσαμε την εγκυμοσύνη. Με τον άντρα μου υπήρξε μεγάλος έρωτας και παρότι κατά του γάμου με τη σχέση μας πείστηκα πως έκανα λάθος που ήμουν τόσο απόλυτη. Επίσης το θέμα παιδιών με φόβιζε πάντα, πίστευα ανέκαθεν πως είναι η πιό σημαντική πράξη του ανθρώπου, μεγαλειώδης και υπεύθυνη και ίσως λόγω του ότι προέρχομαι από χωρισμένους γονείς, πάντα έλεγα πως δεν είμαι άξια να πάρω μια τέτοια ισόβια απόφαση. Ο σύντροφος μου ήταν αυτός που με τα συναισθήματα που μου προκάλεσε με έκανε να νιώσω πως ο καρπός του έρωτα μας δεν θα ήταν ποτέ λάθος. Από τις πρώτες μέρες ακόμα δυστυχώς τα συμπτώματα ήρθαν καταιγιστικά και έντονα. Αναγούλες, εμετοί, ζαλάδες, δύσπνοια, δυσκοιλιότητα έκαναν εμφάνιση. Για να είμαι ειλικρινής το σοβαρότερο πρόβλημα είναι πως οι αναγούλες μου είναι 24ώρες, ακόμα και από τον ύπνο ξυπνάω εξαιτίας τους. Με αποτέλεσμα 11 εβδομάδες τώρα να έχω χάσει το χρώμα μου, τη ζωντάνια μου, κάθε όρεξη και το χαμόγελο μου. Ήμουν εργαζόμενη 15 χρονια και ξαφνικα βρίσκομαι εσώκλειστη στις φοβίες και τις ανασφάλειες μου, υπολογίζοντας συνέχεια τις μέρες για τη λήξη του μαρτυρίου που δεν έρχεται. Ο γιατρός, μου είπε πως έπρεπε ήδη να έχουν εξασθενήσει τα συμπτώματα και είναι ξεκάθαρο πως προέρχονται απο ψυχολογικούς λόγους. Εγώ πάλι πιστεύω πως όλα αυτά έχουν επηρεάσει την ψυχολογία μου η οποία είναι προφανώς χάλια. Έχω άρνηση για τα πάντα, δε θέλω να σκέφτομαι ότι έρχεται ένα μωρό στη ζωή μας, νιώθω απόλυτα μόνη αφού μόνο όσες κοπέλες το έχουν περάσει αντιλαμβάνονται. Οι υπόλοιποι λένε μόνο "υπομονή". Ο άντρας μου λείπει πολλές ώρες και πρακτικά δε μπορεί να με στηρίξει, παρόλα αυτά κάνει προσπάθειες που όμως μάλλον δεν αρκούν ή εγώ δεν είμαι καλός δέκτης. Νιώθω πως αν συνεχίσω έτσι θα τρελαθώ, φοβάμαι πως βρίσκομαι σε κατάθλιψη γιατί περνάει ο καιρός και δε βλέπω διαφορά ούτε στην ψυχολογία ούτε όμως και στα συμπτώματα μου. Θέλω να βοηθηθώ εγκαίρως, πρίν φτάσει να γεννηθεί το μωρό και εγώ δεν έχω χτίσει κανένα όμορφο συναίσθημα γι αυτό. Ειλικρινά δεν έχω καμιά χαρά για ό,τι έρχεται όσο και αν προσπαθώ να ξεχνιέμαι με μουσική, διάβασμα και τηλεόραση. Όλα είναι ημίμετρα και παροδικά. Νομιζώ πως επείγει να κάνω κάτι!”
“Καλησπέρα Χρυσάνθη, έχω έναν προβληματισμό σχετικά με τον χαρακτήρα του γιου μου, είναι 22 μηνών για την ακρίβεια και από μικρός όταν τον έφερνα σε επαφή με άλλα παιδάκια (συνήθως βρισκόμαστε με τις ξαδέρφες του συχνά που είναι 1 χρόνο μεγαλύτερες) οι αντιδράσεις του είναι να μη θέλει να έρχονται σε επαφή, γαντζώνεται σε μένα και στον μπαμπά του κοιτάει φοβισμένα κάποιες φορές απλώς παρατηρεί, ενώ εμείς χωρίς να τον πιέζουμε τον ενθαρρύνουμε να έχει κάποια επαφή και τον καθησυχάζουμε όταν δείχνει να φοβάται, είναι πολύ ήσυχο παιδάκι όχι ζωηρό, περπάτησε αργά 21 μηνών, φοβάται να περπατήσει εκτός σπιτιού δηλαδή έχει και σε άλλα θέματα φοβίες και με έντονους ήχους από ηλεκτρικές συσκευές φοβάται και κλαίει, ειδικά μικρότερος, πολλές φορές όμως κλαίει πολύ έντονα και μας αγκαλιάζει ειδικά όταν ένα παιδάκι είναι ζωηρό ή όταν φωνάζει ή τσιρίζει ένα παιδάκι ή τον πλησιάζει παραβιάζοντας τον χώρο του, δεν αντέχει και κλαίει. Γενικά να σου πω ότι θηλάζει ακόμη, ο μπαμπάς του συμμετέχει και ασχολείται μαζί του σαν να είμαι εγώ, ακολουθούμε το αttachment parenting, δεν φωνάζουμε δεν απειλούμε, δεν τιμωρούμε, κάνουμε συγκοίμηση στο σπίτι δεν βάζουμε έντονη μουσική ούτε τηλεόραση, είναι ήρεμο το κλίμα και είμαστε ήρεμοι σαν γονείς και τρυφεροί, δεν πάει παιδικό και δε θέλω να τον στείλω ακόμη, δεν δουλεύω και είμαστε συνεχεια μαζί, με γιαγιά και παππού τα πάει πολύ καλά και μπορώ να λείπω για ώρες χωρίς να με ζητήσει. Επίσης και με τους μεγάλους δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτός με αυτούς που δεν ξέρει είναι σοβαρός πολύ έξω, όμως όταν βγαίνει είναι πολύ παρατηρητικός και επιλέγει που θα ανοιχτεί και θα γελάσει, σε πολύ λίγους, όλοι ρωτάνε γιατί είναι τόσο σοβαρός και κλειστός, τους κάνει εντύπωση γιατί υποτίθεται τα μωρά χαιρετάνε και γελάμε σε όλους, με μας φυσικά και γελάει και είναι άλλο παιδί. Επίσης τον τελευταίο μήνα είναι πολύ κολλημένος με μένα, δε μπορώ να κάνω τίποτα στο σπίτι, θέλει να ασχολούμαι μαζί του μόνο και έχει και πολλή γκρίνια τελευταία όπως και επιμονή όταν ζητάει κάτι. Έχω διαβάσει για το άγχος αποχωρισμού αλλά είναι δύσκολο να μη μπορώ ούτε να μαγειρέψω, ούτε να κάνω μια δουλειά, κυρίως θέλω να ρωτήσω αν είναι φυσιολογικό να έχει τόση φοβία κυρίως με τα παιδιά και γενικά να είναι κλειστός και να κλαίει ή πρέπει να το ψάξω; Πως μπορώ να τον βοηθήσω να ανοιχτεί ή να κοινωνικοποιηθεί χωρίς να τον πιέσω και με σεβασμό στην ανάγκη του;”
“Το παιδί είναι 1,5 χρόνου, και πριν μερικούς μήνες έμενε αρκετά απογεύματα σε μια από τις γιαγιάδες του, όπου ίσως να εκφοβιζόταν από την γιαγιά όσον αφορά το αν θα επιστρέψει η μαμά του. Αμέσως μετά από αυτό το διάστημα το παιδί έπαψε να δέχετε να μένει μόνος με οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο ακόμα και οικείο της οικογένειας πλην της μητέρας του. Ακόμα και στον ίδιο χώρο αν βρίσκονται, αν του πείς πως δε μπορεί να την πλησιάσει διότι βρίσκετε στο δίπλα δωμάτιο και σφουγγαρίζει, ενώ μπορεί να την δει δε, του φτάνει και κλαίει με λυγμούς και φωνάζει.”
Εργαλεία