Το "σε αγαπάω"

Σε αγαπάω! Δύο μικρές λέξεις που όταν τις νιώθεις και τις πεις έχουν αξία. Δύο μικρές λέξεις που όταν τις ακούς (ιδίως από ανθρώπους που και εσύ αγαπάς) σου φτιάχνουν τη διάθεση.

Σε αγαπώ! Δύο μικρές λέξεις, τόσο δα, μα τόσο όμορφες, που σε όποιο μέρος αυτού του πλανήτη και αν ακουστούν, σε όποια γλώσσα και αν ειπωθούν, έχουν την ίδια σημασία, την ίδια αξία...

Από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη της μαμάς μου, άρχισα να κάνω όνειρα για το μπλουμπλουνάκι μας. Ένα από τα πολλά, λοιπόν, ήταν και οι εξωσχολικές δραστηριότητες που θα εντάσσονταν στο καθημερινό μας πρόγραμμα.

Όποτε έπαιρνα αγκαλιά τη μαμά μου και της χάιδευα την κοιλίτσα, άρχιζα να ανακοινώνω τις δραστηριότητες με σοβαρό ύφος και μεγάλη υπερηφάνεια...

Έχετε σκεφτεί πόσο διαρκεί μια αγκαλιά; Αγκαλιάζετε συχνά; Αγκαλιάζετε τα παιδιά σας; Τον σύντροφό σας; Τους φίλους σας; Τους γονείς σας;
Έχετε σκεφτεί ποιο είναι το πρώτο πράγμα που αισθανόμαστε όταν ερχόμαστε στη ζωή; Η αγκαλιά της μητέρας μας. Μια αγκαλιά που μας κάνει να αισθανόμαστε ζεστασιά και ασφάλεια.

Μια μαμά αγκαλιάζει το βρέφος της για να το θηλάσει, να το κοιμίσει, να το ηρεμήσει. Η μητρική αγκαλιά, που δωρίζεται απλόχερα στο βρέφος, είναι ισχυρό εφόδιο για τη μετέπειτα εξέλιξή του...

Καλοκαιράκι έφτασε! Άλλοι σκέφτονται σε ποιο μέρος θα πάνε διακοπές, άλλοι σκέφτονται σε ποια παραλία θα αράξουν, άλλοι μετρούν τις μέρες που τους απομένουν για να φύγουν για διακοπές και άλλοι σκέφτονται ότι το ταμείο είναι μείον και μάλλον θα βουτήξουν στην μπανιέρα τους φέτος για να δροσιστούν.

Καλοκαιράκι, λοιπόν! Θυμάστε τα πρώτα μπάνια με τα παιδάκια σας; Εγώ ναι. Θυμάμαι ότι είχαμε δύο τσάντες θαλάσσης (με πετσέτες, ρουχαλάκια, πάνες, νερό, αντηλιακά, καπέλα κ.α.), δύο μικρές παιδικές τσάντες (με κουβαδάκια, καραβάκια, μπάλες), δύο σωσίβια και δύο μωρά ενός έτους. Σας ακούγεται σαν κάπως δύσκολη κατάσταση, αλλά πιστέψτε με εμείς το χαιρόμασταν.

Το ήσυχο κορίτσι μου. Το όμορφο ήσυχο κορίτσι μου. Η Σωφρονία μας, το υγιές στο μυαλό και στη συμπεριφορά κορίτσι μας, δεν έκλαψε ποτέ με την πρώτη της αναπνοή, δεν έχει κλάψει από πείνα ή από κολικούς, δεν μας έχει μιλήσει ούτε μας έχει χαμογελάσει. Η Σωφρονία δεν ξυπνάει τη μητέρα της με κλάματα για γάλα ή επειδή είναι ανήσυχη.

Η μητέρα της δεν μπορεί να πάει σ’ εκείνη, να την κάνει μπάνιο, να της αλλάξει την πάνα ή να σκουπίσει τα σαλάκια απ’ τα χείλη της. Η Σωφρονία δεν ξεκινάει τη μέρα της στην αγκαλιά της μαμάς της… για εκείνη, τώρα βρίσκεται στην  αγκαλιά του Μεγαλοδύναμου Θεού.

Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα, που βοήθησε πολύ στη διαδικασία τού να μάθουν οι κόρες μου να κοιμούνται μόνες τους. Η Νεφέλη (6 χρονών) και η Αλεξάνδρα (3 ½) περίμεναν πάντα, κάθε βράδυ, να τις κοιμίσουμε ή εγώ ή ο μπαμπάς τους.

Η διαδικασία τού «είναι ώρα για ύπνο» άλλαξε πολλές φορές για εμάς. Ο στόχος ήταν πάντα - χωρίς επιτυχία – τα κορίτσια να ηρεμήσουν, να πέσει η ένταση και γενικώς να μπούμε σε μια διαδικασία χαλάρωσης, ώστε τελικά να κοιμηθούν γρήγορα και ήρεμα.