Τα νέα της ημέρας

Εδώ και μέρες σκέφτομαι να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας μια ιδέα, που βοήθησε πολύ στη διαδικασία τού να μάθουν οι κόρες μου να κοιμούνται μόνες τους. Η Νεφέλη (6 χρονών) και η Αλεξάνδρα (3 ½) περίμεναν πάντα, κάθε βράδυ, να τις κοιμίσουμε ή εγώ ή ο μπαμπάς τους.

Η διαδικασία τού «είναι ώρα για ύπνο» άλλαξε πολλές φορές για εμάς. Ο στόχος ήταν πάντα - χωρίς επιτυχία – τα κορίτσια να ηρεμήσουν, να πέσει η ένταση και γενικώς να μπούμε σε μια διαδικασία χαλάρωσης, ώστε τελικά να κοιμηθούν γρήγορα και ήρεμα.

Έξι μήνες μετά την αρχική επιλογή να μετακομίσουμε οικογενειακώς σε μια ξένη χώρα, υποτίθεται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αποφασίσαμε να μείνουμε και οριστικά. Έτσι μετά από ένα μικρό διάλειμμα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Ελλάδα, ξαναγυρίσαμε, αυτή τη φορά περισσότερο συνειδητοποιημένοι και γνωρίζοντας τις δυσκολίες που μας περιμένουν.

Τα κορίτσια δεν φάνηκαν να έχουν καταλάβει την αλλαγή. Τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Σάββατο, 24 Μαρτίου 2012… Πέρασαν ακριβώς 2 χρόνια και όλα είναι τόσο ζωντανά μέσα μου, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα, που γυρνώντας στο σπίτι πέτυχα τους γονείς μου στην εξώπορτα.

- Μαμά φεύγετε;

- Ναι κορίτσι μου πάμε στη γιαγιά σου, έχω αφήσει φαΐ να φάτε το βράδυ εσύ και η αδελφή σου...

Στη ζωή μας υπάρχουν μικρές στιγμές που είτε τις παρατηρούμε και τις χαιρόμαστε, είτε τις αφήνουμε και περνάνε χωρίς να τους δίνουμε σημασία. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά· δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις, προσθέτουν λίγη μαγεία στην καθημερινότητά μας και συνθέτουν την ευτυχία.

Πηγή εικόνας: http://www.flickr.com/photos/45058617@N00/2833110252/

Ειδικά όταν είσαι γονιός, υπάρχουν στιγμές με τα παιδιά σου που θέλεις να τις κρατήσεις ζωντανές για πάντα…

Βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, την οικογένειά μου, τους συγγενείς, τους φίλους μου να μη χαμογελάνε! Όλοι, ανεξαιρέτως οικογενειακής κατάστασης, με σχέση ή χωρίς, έχουν ξεχάσει αυτό το υπέροχο συναίσθημα που σου δημιουργεί το χαμόγελο! 

Πηγή εικόνας: http://www.flickr.com/photos/xomeagain/2906263678/in/photostream/

Πού είναι εκείνες οι όμορφες εποχές, που κάθε Κυριακή καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι και συζητούσαμε, φωνάζαμε, κάναμε πλάκα, τσακωνόμασταν, γελάγαμε με τις ώρες… Και ζούσαμε!

Κάλτσες εδώ, κάλτσες εκεί, μα πού είναι η άλλη κάλτσα;

Μόνιμα θυμάμαι ότι τις έχω βάλει μαζί, είτε για πλύσιμο είτε στο συρτάρι και μόνιμα βρίσκω μόνο μία.

Μα τι γίνεται; Κάποιος συνωμοτεί εναντίον μου...