σκέψεις

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πλησιάζει και έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα αφιέρωμα στους πρώτους έρωτες, τους έρωτες με τους λιλιπούτειους πρωταγωνιστές!

Θυμάστε τον πρώτο αγνό παιδικό σας έρωτα; Το πρώτο σκίρτημα; Το γλυκό φτερούγισμα στην καρδιά;

Λοιπόν, τους στίχους του τραγουδιού του Λ. Κηλαηδόνη «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά», τους θυμάστε; Αυτοί οι πρώτοι στίχοι (όχι οι παρακάτω γιατί τώρα πια, γνώμη μου, στην εποχή μας υπάρχουν διαφορές με την τότε εποχή που γράφτηκε) είναι στίχοι που μου έρχονται στο μυαλό.

Και κάτι και το σχόλιο της μιας μου «παραμυθένιας» ότι η μαμά ξέρει τα πάντα, είπα να γράψω λίγα λόγια για τη γυναίκα που είναι μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά...

Και αφού πέρασαν οι μέρες και όλοι στο σπίτι ήμασταν σε φάση προσαρμογής στη νέα μας ζωή μαζί με το μπλουμπλουνάκι μας, άρχιζαν οι νύχτες να πέφτουν βαριές.

Πρώτη φορά άκουσα τη μάνα μου να κραυγάζει το όνομά μου με τέτοιο λυγμό. Ήμουν ακριβώς στο δίπλα δωμάτιο έτοιμη να παραδοθώ σε ένα επερχόμενο γλυκό όνειρο, αλλά ξύπνησα για να ζήσω έναν εφιάλτη...

Άλλη μια μέρα γεμάτη πέρασε και σκέφτομαι πόσα πράγματα κάνουμε καθημερινά. Σκέφτομαι μεγαλώνω και μεγαλώνουν και τα παιδάκια μου. Πόσα πράγματα με τον καιρό αλλάζουν.

Και τότε, πατάω pause και επαναφέρω στο μυαλό μου όσα κάναμε μέσα στην ημέρα μας. Τώρα είναι η καθημερινότητά μας, αλλά περνώντας ο καιρός κάποια από αυτά θα αλλάξουν και τότε θα είναι αναμνήσεις και θα μου λείπουν...

Από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη της μαμάς μου, άρχισα να κάνω όνειρα για το μπλουμπλουνάκι μας. Ένα από τα πολλά, λοιπόν, ήταν και οι εξωσχολικές δραστηριότητες που θα εντάσσονταν στο καθημερινό μας πρόγραμμα.

Όποτε έπαιρνα αγκαλιά τη μαμά μου και της χάιδευα την κοιλίτσα, άρχιζα να ανακοινώνω τις δραστηριότητες με σοβαρό ύφος και μεγάλη υπερηφάνεια...

Ο Νικολάκης σε ηλικία τεσσάρων ετών απέκτησε αδερφάκι. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο μεγάλος αδερφός σε τέτοια ηλικία. Ενώ είχε μόνος του το όμορφο δωμάτιο με τον ζωγραφισμένο από τη μαμά ουρανό και τα αερόστατα στους τοίχους, τώρα το μοιράζεται με ένα μωρό που κλαίει όταν πεινάει ό,τι ώρα κι αν είναι.

Ενώ όλα τα παιχνίδια τα έβαζε εκεί που ήθελε ανενόχλητος, τώρα που το μωρό άρχισε να πιάνει αντικείμενα τα βρίσκει σκόρπια. Ενώ η μαμά ασχολιόταν μόνο μαζί του, τώρα τη μοιράζεται με τον μικρό του αδερφό...