Συμβουλές για Καληνύχτα (Α' Μέρος)

Έχετε βάλει το παιδί στο κρεβάτι/κούνια, έχετε βγει από το δωμάτιο και μετά από λίγο (10 λεπτά ή ακόμα και μετά από μισή ώρα) το παιδί κλαίει και σας φωνάζει να πάτε κοντά του.
Υπάρχουν 6 τυπικές πρακτικές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν συνηθισμένα λάθη από την πλευρά ενός γονιού. 

 Δείτε στο Α' μέρος ποιες είναι οι 3 πρώτες πρακτικές και στο Β' μέρος που θα ακολουθήσει, τις υπόλοιπες 3, αλλά και τι σας αντιπροτείνω για να μπορέσετε σταδιακά να βάζετε πιο εύκολα το παιδί για ύπνο.

Πριν μερικά χρόνια, όταν τα δύο μου κορίτσια ήταν ενός και τριών χρονών, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε κάποια χώρα της βόρειας Ευρώπης. Ο λόγος ήταν η λαχτάρα που και οι δύο είχαμε πάντα για το καινούργιο, το διαφορετικό και η ελπίδα του καλύτερου για τα παιδιά μας, τουλάχιστον όπως αυτό φάνταζε στα μάτια μας.

Σκεφτόμασταν να πάμε στην αρχή δοκιμαστικά, ανοιχτοί σε όλες τις πιθανότητες. Μια επαγγελματική ευκαιρία που δόθηκε στη γυναίκα μου ήταν η αφορμή να αποφασίσουμε να αφήσουμε οριστικά τη ζωή μας στην Ελλάδα...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές που βρίσκονται - έστω και κατά προσέγγιση- τα όρια της αυστηρότητας ενός γονιού απέναντι στα παιδιά του. Μεγαλώσαμε- οι περισσότεροι από εμάς - με το (έστω και ελαφρύ) ξύλο μέσα στα σπίτια μας ως μέθοδο τιμωρίας από τους γονείς μας. Και σήμερα ζούμε σε μια εποχή που έστω και φαινομενικά το ξύλο θεωρείται μια απαράδεκτη απλά μέθοδος αντιμετώπισης των παιδιών μας όταν αυτά δεν ακούν.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει και αυτό φυσικά είναι θετικό. Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως κανείς λογικός και νοήμων γονιός δεν ασπάζεται τη χειροδικία ως μέσο τιμωρίας των παιδιών του.

Όσο ζούσα με τους γονείς μου δεν ήμουν και τρελή οπαδός της τάξης. Εκείνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν ο χώρος στον οποίο δούλευα ή διάβαζα να είναι τακτοποιημένος, αλλιώς δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ (ακόμα το έχω αυτό το ελάττωμα).

Πέρα από αυτό δεν ασχολιόμουν και πολύ με τα υπόλοιπα (α, ναι και να είναι η κουζίνα τακτοποιημένη όταν θα ξυπνήσω το πρωί)...

Θηλασμός...μεγάλη ιστορία. Διαβάζω τελευταία σε πολλά Blogs για το θέμα αυτό. Κυρίως διαβάζω μαρτυρίες μαμάδων για τις ενοχές που ένιωθαν και εξακολουθούν να νιώθουν, λόγω του ότι δεν κατάφεραν να θηλάσουν αποκλειστικά ή να θηλάσουν έστω και σε συνδυασμό με συμπλήρωμα.

Εχθές το βράδυ με αφορμή την εκπομπή της φίλης Ολίβιας μπήκα και πάλι σε σκέψεις σχετικά με αυτό το θέμα.

Ένα από τα πολλά – πάρα πολλά όμως – οφέλη του να έχεις το δικό σου blog είναι ότι μπαίνεις στο τριπάκι να διαβάσεις τους άλλους. Κι εγώ αυτό το έκανα πολύ καιρό πριν αποφασίσω να φτιάξω το δικό μου blog. Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης είναι για μένα φυσικά τα υπέροχα blogs άλλων μαμάδων που καθημερινά ζουν όσα ζω κι εγώ, είτε έχουν ένα είτε περισσότερα μικρά τερατάκια!

Και φυσικά ένα από τα ακόμα μεγαλύτερα θετικά του να διαβάζεις άλλες μαμάδες είναι ότι παίρνεις κουράγιο, καλές ιδέες και φυσικά δύναμη να αντιμετωπίσεις την τρελή σου καθημερινότητα…